Tagi
assports, biegi ultra, city trail, topoathletic, tricity, tricitytrail, ultrabieg, wejherowo, zbychowo
TriCity Trail edycja 2021 – dystans ultra czyli ok. 83 km. Bieg ultra w Trójmiejskim Parku Krajobrazowym.
Start biegu w Gdańsku, meta w Wejherowie, 10 lipca 2021 r.
Zapisałam się na spontanie, choć sam bieg był już dobrze przemyślany i zaplanowany, oczywiście z pomocą mojego osobistego trenera Jarka 
.
Przyjechaliśmy sporo minut przed startem, spotkaliśmy mnóstwo znajomych biegaczy, tych, z którymi biegamy często na co dzień a także tych, których nie widzieliśmy szmat czasu. Świetnie było pogadać, pośmiać i rozluźnić się przed biegiem.
Stojąc na linii startu byłam skupiona, wiedziałam jak mam biec i jaki mam cel. Czułam lekki stres, ale jednocześnie radość startu w ultra, gdzie wszystko może się wydarzyć i gdzie mogę się zupełnie rzucić w ten dystans 🙂
Od początku biegłam na lekkim luzie, podziwiając piękną trasę, zaczęłam bardzo wolnym tempem zgodnie z planem, kumulując energię na dalsze kilometry. Pogoda była świetna, choć duża wilgotność powietrza dawała się we znaki, cieszyłam się jednak z tego, że słońce było za chmurami i wiał wiatr, szczególnie na szczytach górek 
gdzieś na 10 kilometrze spotkałam Hanię, która kibicowała i robiła zdjęcia. Gdy dobiegłam do pierwszego punktu żywieniowego, dowiedziałam się, ze jestem czwartą kobietą na tym dystansie. Lekko się zdziwiłam, gdyż naprawdę początek mój był dość wolny i myślałam, że sporo dziewczyn mnie wyprzedziło. Zwykle punkty z jedzeniem ogarniam ekspresowo, wiec wafel z masłem orzechowym w rękę, flask uzupełniony w izotonik i jazda dalej Trasa była dobrze oznaczona, jednak w pewnym momencie zamyśliłam się i pobiegłam prosto zamiast skręcić w lewo pod górę 
, na szczęście dość szybko się zorientowałam, że nie widzę taśm i zawróciłam, od tego momentu często już zerkałam na mapę w zegarku. Gdy wbiegałam na drugi punkt żywieniowy, z daleka już machali mi Jarek z kolegą Krystianem, którzy kibicowali mi gorąco na tym punkcie. Fajnie było ich tam spotkać. Wówczas byłam już drugą kobietą, więc bułka, arbuz i precel w dłoń, uzupełniłam picie i lecę dalej. Mijam na trasie wielu znajomych, mówią mi: Ela donieś te 2 miejsce do mety, trzymamy kciuki. To było bardzo miłe. Wiec starałam się „nieść” to 2 miejsce najlepiej jak umiem
Ogromnie lubię na tym biegu te serpentynki zbiegowe, pięknie się wiją odsłaniając piękno Trójmiejskiego Parku Krajobrazowego i choć górki nieraz dają w kość, to są krótkie i niezbyt mordercze. Pięć lat temu startowałam w tym biegu i z radością rozpoznawałem znajome ścieżki. Jednak teraz trasa była trochę zmieniona bo zupełnie nie pamiętam ścieżki edukacyjnej – domki i wiaty na górkach, zaraz za drugim punktem gdzieś. Urocze to było, tam też stali kibice, pokazywali drogę, gdzie zbiec, bo taśmy były akurat mało widoczne. W pewnym miejscu przy przejściu przez ulicę wolontariusz chwilkę biegnie ze mną i mówi, że super wynik mam, że nie tylko jestem 2 kobietą, ale 25 w open. Biegłam więc sobie słuchając ulubionych bitów i już wyczekując punktu na 55,5 km, bo tam mieli na mnie czekać Jarek z Krystianem, którzy biegli ze mną od tego momentu. Świetny pomysł organizatora, że pozwolił na support mentalny (czyli biegnie się obok zawodnika i można go motywować, ale nie wolno oferować pomocy fizycznej ,czyli podawać jedzenia i picia, nieść plecaka, itp.). My skorzystaliśmy z tego pomysłu.
Chłopaki dołączyli do mnie, Jarek lekko i niezauważalnie dla mnie 
podkręcał tempo biegu, motywował i wspierał. Ma na mnie swoje sposoby 
. Gdy szłam, on był z przodu i zerkał na mnie, po chwili zaczynał delikatnie truchtać i w dziwny sposób uruchamiała się taka mentalna linka między nami, na której mnie „ciągnął” i poddając się temu, ja też biegłam (sprawdzone na Rzeźniku :-)).
Nagle przed nami wyrosła góra – poważnie nachylona i wysoka, a wzdłuż niej lina – jaki to był super pomysł, że można się było po niej wspiąć 
Zwłaszcza, że tam już zaczęłam odczuwać lekkie zmęczenie. Jednak zawsze po podejściu jest zbieg, wiec ciśniemy dalej. Byle do Zbychowa! 
A stamtąd już będzie z górki.
Dobiegliśmy do punktu żywieniowego, szybkie izo plus arbuzy i jazda do mety. Zmęczenie coraz większe i niestety, przemoczone wcześniej stopy właśnie dają znać, że długo nie wytrzymają, więc lecimy. Słyszę częste od Jarka: jedz, pij i do przodu i tak do Wejherowa. Wiem, że chłopaki się oglądają często, czy mnie trzecia dziewczyna nie dogania, cisną ze mną i napierają, ostatnie kilometry ciągną się jednak… Gdy usłyszałam odgłosy mety, ucieszyłam się, że odpocznę, a potem, że doniosłam jednak to 2 miejsce (22 w open) .
Cieszę się bardzo, dziękuję za gratulacje na mecie wszystkim moim znajomym. A mojemu ukochanemu Jarkowi za misję, jakiej się podjął prowadząc mnie do mety , choć ze mną, zwłaszcza już zmęczoną nie jest łatwo Było niesamowicie, długo będę ten bieg wspominać Te zawody, mają swój klimat – sceneria TPK jest magiczna. Pod względem organizacyjnym wszystko zapięte na ostatni guzik – widac, że bieg robią ultrasi . Punkty żywieniowe wypaśne i super ogarnięte. To po prostu fajna impreza na biegowej mapie Polski. Na pewno jestem tu za rok
A teraz regeneracja: basen (mam rzut beretem więc grzech nie skorzystać), kąpiele w SALCO, urlop, jednym słowem – roztrenowanie 
To był mój 16 bieg ultra 🙂
Fot. Fotografia Piotr Oleszak, Krystian oraz własne.
Biegłam w butach Topoathletic (MTN Racer), skarpetach Zamst, bieliźnie Panachesport, a jako sportowiec cały czas wspomagam mój organizm probiotykami Joyday – Living Food.
Dziękuję za wsparcie 🙂
ugotuj fasolę – ok 250 dkg – białą, czerwoną, jaką chcesz (może tez być z puszki, w tym przypadku potrzebne będą 2 puszki odsączonej i przepłukanej fasoli), wrzuć do blendera, następnie dodaj:
. Preparaty te zostały dobrane indywidualnie, w odpowiedzi na sygnały naszych organizmów. 
Pilnował tempa, nalewał wody do bukłaka na punktach, potem musiał Elę dogonić, ciągnął za rękę pod górki, polewał wodą, motywował, a gdy jakaś zawodniczka się zbliżała, kazał przyspieszać 
I udało się – wyprzedziła dziewczyny w swojej kategorii wiekowej zajmując 2 miejsce 🙂
Ela:
